Homarzec

Homarzec, nerczan, langustynka, scampi (Nephrops norvegicus) – gatunek skorupiaka z rzędu dziesięcionogów i rodziny homarów (Nephropidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Nephrops. Jest to gatunek jadalny i ceniony ze względu na smak.

Budowa zewnętrzna:
Głowotułów i odwłok wydłużone, wąskie i drobniejsze niż u innych przedstawicieli tej samej rodziny. Pierwsza para odnóży gębowych jest długa, zakończona wydłużonymi i nieco różniącymi się od siebie szczypcami. Druga i trzecia para również jest przekształcona w szczypce. Poszczególne segmenty odwłoka zakończone są szpicem po obu stronach. Oczy są czarne i nabrzmiałe, o kształcie nerkowatym. Głowa ma dwa podłużne zgrubienia lub grzebienie pojawiające się również na pancerzu i szczypcach. Kolor pomarańczowo–czerwony. Długość ciała do 26,5 cm. Samce są większe od samic.

Środowisko życia:
Homarzec spędza zimę w płytkich wodach, szukając odrobiny ciepła. Trudno go zaobserwować, gdyż ukrywa się w ciągu dnia, zagrzebując się w błotnistym podłożu. Wychodzi tylko o zmierzchu i o świcie, aby się pożywić. W pozostałej części roku wybiera głębsze, zatem zimniejsze wody, od ok. 100 nawet do 800 m głębokości. Najchętniej zamieszkuje miękkie, drobnopiaszczyste dno, gdzie chowa się w samodzielnie wyrytych podziemnych korytarzach – nierzadko bardzo długich i wyposażonych w przynajmniej jedno awaryjne wyjście.

Homarzec jest drapieżcą i samotnikiem, poluje i odżywia się głównie wieloszczetami, rybami i drobnymi skorupiakami.

Jego różowożółty pancerz nie zmienia barwy podczas gotowania. Do jedzenia nadaje się tylko mięso z ogona. Po ugotowaniu widoczne są na nim różowe prążki. Homarce są rzadziej odławiane niż inne frutti di mare i bardzo wysoko cenione.

Można je gotować, smażyć albo piec. Podaje się je w całości lub obrane, z sałatkami albo potrawami z ryżu. Używa się do nich sztućców deserowych – noża i widelca. Przy oddzielaniu części jadalnych od reszty można pomóc sobie palcami. Części niejadalne przekłada się na specjalny talerz na odpadki.